"Córka bajarza" to książka osoby dość niezwykłej - urodzonej w Wielkiej Brytanii dziennikarki, córki afgańskiego pisarza Idriesa Szaha, potomka władców Paghmanu. Opowieść ta stanowi bardzo osobisty opis powrotu do krainy przodków. Podczas niebezpiecznych wędrówek autorka odkrywa prawdziwe oblicze Afganistanu, jakże inne od romantycznych wyobrażeń stworzonych na podstawie opowieści ojca. Historia Sairy zaczyna się od dzieciństwa spędzonego w idyllicznym hrabstwie Kent. Tam, siedząc na kolanach ojca, uczy się historii i tradycji Afganistanu. Wówczas kraj ten jawi się jej jako istny raj zamieszkały przez wspaniałych wojowników i piękne kobiety, którzy nade wszystko cenią sobie afganijat - wierność tradycji przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Konfrontacja z rzeczywistością następuję podczas pierwszej podróży autorki do Afganistanu w wieku 21 lat. Saira zostaje korespondentka wojenną, opisuje walkę z sowieckimi okupantami i późniejszą wojnę domową, realizuje głośne filmy dokumentalne. W miejsce bohaterskich wojowników pojawiają się bandyci - talibowie i przywódcy plemienni, zaś prawdziwymi bohaterami okazują się afgańskie kobiety - członkowie RAWA.

Kraj rządzony przez talibów był światem, gdzie kobiety nie miały żadnych praw. Gdzie mogły być sprzedawane jak zwierzęta. Gdzie nie mogły wychodzić same na ulicę, iść do lekarza, pracować ani się uczyć. Gdzie nie mogły głośno mówić ani się śmiać. Gdzie żyły w lęku, upokorzeniu i upodleniu. Gdzie za odsłonięcie twarzy groziło ukamienowanie. Gdzie odbywały się publiczne egzekucje. Gdzie byłe lekarki, prawniczki i nauczycielki musiały pogodzić się z tym, że są i pozostaną nikim. Czy rzeczywiście się pogodziły? Przeczy temu działalność Rewolucyjnego Stowarzyszenia Kobiet Afganistanu (RAWA), które walczyło z narzuconą przez rząd talibów dyskryminacją kobiet. Istnienie tajnych szkół prowadzonych przez kobiety dla kobiet. Tajnych bibliotek i kompletów, na których kobiety uczyły się czytać i pisać. I dowiadywały się, że mają prawo żyć inaczej... Ta książka to przejmujący obraz życia Afgańczyków, potępienie fundamentalizmu i hołd złożony odwadze i nadziei Afganek, dla których burka nie jest już symbolem zniewolenia.